Het stadion van Almere City FC ligt aan de Competitieweg. Zo’n naam laat aan duidelijkheid niks te wensen over. Cambuur heeft hier iets recht te zetten na de nederlaag tegen AGOVV.
Almere ziet dan ook met enig angst en beven de confrontatie tegemoet. In de laatste wedstrijd tussen de beide ploegen werd het hier immers 1-5. Geen schande om van deze ploeg te verliezen, zo dekt de voorzitter van de raad van commissarissen zich in, in het programmaboekje. Cambuur zal de tegenslag van vorige week zo snel mogelijk ongedaan willen maken, aldus even verderop in hetzelfde boekje.
Menzo komt met een verrassende opstelling. Geen Mark de Vries en Ozan Türk in de basis, evenmin de geblesseerde Sandor van der Heide. Wel Danny Guijt, Randy Rustenberg en Kevin Diaz. Die staat rechts in het middenrif. Met in het achterhoofd de wetenschap dat onder Stanley Menzo in de reguliere competitie nog nooit twee keer achtereen is verloren, is er een bodempje gelegd onder de hoop dat dat patroon hier toch warempel niet zal worden verscheurd.
Awel, dat gebeurt ook niet. Cambuur speelt van meet af aan veelal op de helft van de tegenpartij en weet een paar aardige kansen te scheppen. In de zevende minuut dient zich de eerste aan maar Serhat Koç verslikt zich in de voorzet. Drie minuten later moet hij weer passen. Almere komt iets terug, maar Meul grijpt goed in. Léon Hese schiet de vrije trap, die Reza Ghoochannejhad even buiten de zestien krijgt, net over de kruising.
In de 25-ste minuut is dan toch raak. Reza gaat er op links van door, zet voor en verdediger Troost van Almere schiet de bal in eigen doel: 0-1. Na nog enkele vergeefse pogingen wordt het rust. ‘Asse nou mar direkt die tweede make, is ut klaar , zegt een rechtgeaarde Leeuwarder in de pauze. Hij wordt op zijn wenken bediend. Na ruim een uur spelen wordt Diaz onderuit gehaald in het strafschopgebied en de goed leidende scheidsrechter Martin van den Kerkhof wijst naar de stip. Paul Beekmans schuift de bal onder keeper Freibel door in het net. Zijn derde goal in dienst van Cambuur.
Als even later Randy Rustenberg geblesseerd uitvalt en Mark de Vries van de bank wordt geplukt, voel je dat het niet meer mis kan gaan. Diaz wordt weer linksachter, De Vries nestelt zich in de voorhoede. Cambuur speelt souverein, wint veel duels, voetbalt fris van de lever en beheerst de posities. De thuisclub worstelt, maar komt niet meer boven. Gaandeweg de slotfase merk je dat De Vries de weg naar boven weer krijgt te pakken. Hij neemt een balletje aan de voet prachtig mee en schiet tegen de paal. Almere krijgt nog een paar corners, maar weet er geen munt uit te slaan. Het is helemaal over en uit voor de thuisclub als Reza pal voor tijd een mooi uitgespeelde aanval doeltreffend afrondt: 0-3. De vreugde voor Cambuur wordt nog groter als in blessuretijd De Vries de bal op de borst aanneemt en met een stiftje de keeper verslaat: 0-4. Hij wordt bijkans bedolven onder de complimenten van zijn ploeggenoten. Dit smaakt naar meer, maar daar moeten wij nog een weekje op wachten, want het is tijd. Een mooie zege. Mooi ook voor de ruim 250 meegereisde Cambuur-supporters, die voor de sfeer zorgen in het stadion. Bovendien staan we weer met nog drie ploegen aan kop, al kan Eindhoven daar dit weekeinde nog verandering in brengen.
Cambuur: Meul, Jansen (gele kaart), Hese, Van Boxel, Rustenberg (.70. De Vries), Beekmans, Guijt, Maachi, Diaz, Ghoochannehjad, Koç (84. Türk).
